Ankara

– Türk Gençliğine –

Ankara, gerçektir çok yüzler gördü;
Bu şehri zabt için fâtihler seçti.
Bu şehir, başlara çelenkler ördü;
Bu şehrin içinden alaylar geçti.

Lâkin ey Atatürk, bu ünlü şehre.
Sana eş bir yiğit ayak basmadı;
Târih’i yazan el bur’da bir kerre,
Adına benzeyen bir ad yazmadı.

Zîrâ, sen bu şehre doğru girerken,
Ak saçlı esirler sürüklemedin;
Korkudan titreşip yola dökülen
Çocuğa, kadına, “Ölüm!” demedin.

Bu şehrin önünden sen, Tiranlar’a
Tahkirler yağdırdın, yumruk uzattın,
Sezarlar rûhunu taşıyanlara.
Tanrılar gibi bir yıldırım attın.

Bu şehrin içinde Cumhuriyete
En halkçı bir ruhla ün kazandırdın;
Bir çölün üstünden insâniyete
Bir Yeni İsparta doğdu sandırdın.

Bu şehri fen, san’at timsâlleriyle
“Bir fikir beldesi” diyerek kurdun;
Dehâ’nın şi’r olan hayâlleriyle
Bu şehri yontarak renk, nakış vurdun.

Bir eski dünyâyı yıkmak isteyen
Dehâ’nda yarının rûhunu buldun;
“Ta’assub ve cehli yık, devir!” deyen
Bir yeni dünyânın öncüsü oldun.

(…..)